NAMA : OKTAVIA TRI UTAMI
KELAS : XII IPS 3
NO.ABSEN : 25
KEMBAN SEPASANG
Dening
: KELIEK SW
BABAK 1
Daku
jagang sepedhahku neng emper nganyelehake tas in meja belajar, banjur salin
sandhangan. Saka kamar ngarep , kamarku, aku jumamgkah menyang ruwang
tengah .Ibu sajak nggethu ngadhep meja, embuh nulis apa, nganti ora
ngreken tekaku. Bapak during kondur. Diana adhiku ora katon, mesthine di emon
Yu siti, dolan ngone tangga. Sepi
Ujug-ujug
aku krungu suara blag-blug. Swarane cetha banget, sumbere swara saka omah
pawon. Swarane ajeg, ora seru nanging yo ora lirih. Ora cepet nanging yo ora
rendhet. Aku paham . kuwi enah suara alu, alune wong ngglepung wong loro, olehe
nggerjugake alu imbal-imbalan.
Bagus :“sopo,
buk? Sin ning buri kae?”
Ibu :”cimbri
karo bawuk”(ibu nyawang aku)
Bagus :”ngopo
buk?”
Ibu :”tak
kongkon ngglepung beras , nggo gawe nagasari.sesuk setaune adhikmu.”
Bagus :”geneya
ora tuku ning warung wae.”
Ibu :”mau cimbri karo
bawuk tak kongkon ngumbahi, trus nimbo, trus ngisi kolah kamar mandhi. Terus
golek godhong gedhang. Saiki tak kongkon ngglepung pisang, mengko jek arep tak
konggkon methiki kenikir karo kacang.”
Bagus :”Oooo..”
Ibu :”kowe
penen maem saiki po piye?”
Bagus :”ora
buk mengko wae”
BABAK II
Aku
terus moro neng omah mburi lan aku weruh cimbri karo bawuktandang gawe. Cimpri
tapihan, bawuk nganggo daster. Pas aku mecungul, swara blag blug, ora krungu
sebabe sakarone lagi ngayak glepung. Wong loro kuwi raine putih kabeh, bulug
glepung nganti koyo bocah cilik diwedhaki medhok medhok ngana kae.
Batinku
guyu kemekelen, nyawang wanita sakarone, ngeinake aku marang cangik karo
limbuk, karo parogo emban in pewayangan. Cimbri jebles cangik, bawuk ora nyisip
limbuk.
Cimbri :”heh
le, kowe cah ngendi? ” karo nyawang aku
Bagus :”aku
yo cah kene wae to” wangsulanku
Cimbri :”anak
e sopo?”
Bagus :”anake
bu nanik.”
Cimbri :”mosok
aku kok ora tau weruh?”
Bagus :”menawa
sampean lali.”
Cimbri :”jenengmu
sapa?”
Bagus :”
bagus.”
Cimbri :”bagus?”
Bagus :”iyo”
Cimbri :”bagus
kok elek ?”
BABAK III
Cimbri
lan bawuk manggon omah gedhek cilik ana
kebonan mburi dhaleme bu sarimo. Wong loro kuwi saben ndinane buruh
sakenchandhake, sing karep di ayahi buruh ana sawah.
Bagus :”sakjane
cimbri karo bawuk kuwi wong ngendi ta, buk ??”
Ibu :”kowe
kok takon ngunu”
Bagus :”ya
mung pengen eruh, buk. Ketoke kaya dudu wong kene.”
Ibu :”jare
asale saka paranggupito.”
Bagus :”paranggupito
ngendi ta, buk?”
Ibu :”adoooohhhh.
Tlatah pesisir kidul kana.”
Bagus :”kok
bias tekan kene?”
BABAK IV
Cimbri
lan bawuk kalis saka pegablug, selagine wong tuwane lan sedulur-sedulure ora
genah kapriye nasibe, sakarone banjur lunga saparan-paran, wusana naneka ana
desaku.
Ibu :”cimbri karo bawuk
ditulung bu sarimo sing asline iya saka parangupito. Maklum, bu sarimo senajan
randha rak balung gajah. Terus digawekake omah gedheg cilik neng kebon mburi
omah. Dadi ora magersari, ” ngendikane ibu.
Bagus :”magersari ki opo to
buk? ”
Ibu :”magersari kuwi
nyewa perkarangan saperlu didegi omah.”
Bagus :”Oooo”
Ngenani sejarah larang sandhang-larang
pangan aku ora melu ngalami. Nalika kuwi ibuku malah iseh prawan. Nanging para
sepuh ing desaku ora nate nglalekake. Aku lan kanca-kancaku ora mung pisan
pindho dicritani lelakon mau.
BABAK V
Ibu cekat ceket
salin ageman, banjur budhal takjiyah karo nggowo beras sapente
Seminangka. Ora let suwe ibu wes kondur lan
aku nggenahake, apa bener bawuk mati ndadak .
Ibu :”pancen
dha ra genah kabeh!” ibu nggrundel sajak mangkel
Bagus :”sapa
sing ra genah”
Ibu :”ya
cimbri karo bawuk kuwi”
Bagus :”lho,
kepriye ta buk,”
Ibu :”bawuk
dikabarake mati kuwi mung akal akalan!”
Bagus :”akal
akalan?”
Ibu :”kentekan pangan,
kentekan lenga gas, ora nyekel dhuwit. Wong loro njur kethoprakan. Bawuk
reka-reka mati, dilurupi jarik. Cimbri gulung koming, lapuran lurah. Lurah
nabuh kenthongan lelayu. Wong-wong padha nglayat, menehi sumbangan. Jebule
bawuk waras-wiris...”
BABAK VI
Mataun-taun
lelakon kuwi nabet ing atiku, wiwit aku iseh clondho nganti aku lulus sekolah, nyambut
gawe lan indekos ana njaban kutha, banjur rabi lan duwe anak, mergo repot, aku
arang muleh menyang wonogiri; mesthiwae aku ya ra krungu kabare cimbri lan
bawuk”
Mbeneri aku duwe
rejeki, aku nyelakne muleh nyambangi wong tuwaku. Bojo lan anakku dakjak pisan.
Isih esuk aku sabrayat wis tekan wonogiri. Alhamdulilah, ibu lan bapak katon
sehat ora kurang sawiji apa. Sorene, bubar adus, bojo lan anakku arep dakjak
mlaku-mlaku ngubengi desa.
Ibu :”arep
menyang ngendi ta, gus” ibu ndangu
Bagus :”nyang
nggone yu cimbri,” wangsulanku
Ibu :”ngapa?”
Bagus :”aku
kepingen sodakoh.”
Ibu :”ora
usah mrana.”
Bagus :”lho,
keneng apa, buk?”
Ibu :”cimbri
karo bawuk wes mati.”
Bagus :”kapan
kuwi.?”
Ibu :”wis
suwe.”
Bagus :”mati
ndadak?”
Ibu :”ora.
Lara tipes. Cimbri dhisik let rong taun bawuk nyusul.”
Aku
unjal napas. Kepriye kae aku bungah dene cimbri lan bawuk mati ora mero
kaliren. Ateges wong-won desaku iseh duwe tepa slira, rukun, seneng mbiyantu
wong kasrakat.
Tidak ada komentar:
Posting Komentar